Psychoterapia to metoda leczenia zaburzeń i różnych trudności natury psychicznej. Może być krótkoterminowym procesem (do dwudziestu kilku sesji) nastawionym na rozwiązywanie aktualnych problemów poprzez zmianę wzorców zachowań i sposobu myślenia lub długoterminową pracę nad głęboką transformacją utrwalonych i dysfunkcyjnych schematów.
Pracuję w nurcie poznawczo-behawioralnym, moja praktyka psychoterapeutyczna oparta jest na dowodach naukowych (tzn. evidence-based practise in pshychoterapy).
Podstawowe metody, którymi pracuję:
– psychoterapia poznawczo-behawioralna
– narzędzia terapii schematu
– narzędzia terapii ACT (Akceptacji i Zaangażowania)
– EMDR
Wskazania do psychoterapii:
W wyniku psychoterapii pacjent nie staje się lepszym człowiekiem, nie staje się doskonalszy czy szlachetniejszy w swoich potrzebach i pragnieniach, nie otrzymuje nowej osobowości, nie nabywa umiejętności zabezpieczających go przed kłopotami życiowymi. W wyniku psychoterapii pacjent staje się bardziej świadomy tego, jaki jest i tego, co przeżywa. Staje się bardziej świadomy własnych pragnień i własnych zobowiązań, własnych możliwości i ograniczeń. Staje się bardziej świadomy tego, jaki jest świat, w którym żyje, jacy są ludzie, ci najbliżsi i ci, z którymi musi współdziałać w realizacji swoich celów życiowych; jest bardziej świadomy ich reakcji i wpływu na siebie. Zdolność do bycia świadomym daje mu nowe możliwości kierowania własnym zachowaniem, zgodnie z zamierzonymi celami i zgodnie z dostępnymi możliwościami. Stwarza mu możliwości osiągania tego, co dotychczas wydawało mu się niemożliwe do osiągnięcia. Odzyskuje nadzieję na powrót do realności swojego istnienia, niosącego sukcesy i porażki, radości i cierpienie.
J.Cz. Czabała „Czynniki leczące w psychoterapii”, PWN 2006